Krywulka

Pięć tysięcy koralików, pięćdziesiąt metrów sznurka, dwadzieścia pięć godzin pracy. Dziewczyny, skończyłam swoją pierwszą krywulkę i jestem dumna, że trzyma się kupy. Od 19 marca przez 5 dni siedziałam przy krośnie jak maniak, na co wskazuje średnia ilość przepracowanych na nim godzin w ciągu dnia. Zdążyłam przesłuchać 10 godzin audiobooka, a jednym okiem obejrzeć cztery filmy. Trochę Wielkiego Gatsby'ego, trochę Lecha Wałęsy. Żandarm z St. Tropez... Była to moja druga, ale pierwsza z pozytywna próba pracy na krośnie.

Dobra oszukiwałam, na wcześniejszych zdjęciach zamaskowałam te jeszcze nieprzypalone i niepodcięte sznurki, ale dzisiaj naszło mnie, żeby wisior pokazać wam już teraz. Połowa zdjęć jest robiona wieszakiem, więc jeśli cofniecie się o dwa w górę i wytężycie wzrok, a nawet nie, zobaczycie zabawny haczykowaty kształt. To moja desperacka próba zrobienia sobie samej zdjęć, kiedy siostra gra w team fortress i nie jest łaskawa poświęcić mi pięciu minut na pyknięcie kilku ujęć. Na dwa pierwsze jednak udało mi się ją zawołać.

Wiem, że dzisiejszy wpis jest mało petshopowy, ale wspominałam wam o krywulce jeszcze w styczniu, w poście Dwa dni, a potem ucięłam temat bez odzewu. Wtedy świetnie rozplanowałam pracę i źle wymierzyłam sznurek. Cóż, pod koniec okazało się, że nie mogę połączyć dwóch ostatnich elementów ze sobą. Wyobrażacie sobie. Wtedy zajęło mi to większość ferii. Wtedy myślałam, że wyrzucę te wszystkie koraliki przez okno. Teraz się udało i muszę się wam pochwalić.