Hide and seek

♪

Byłyście kiedyś nękane? Przyszedł czas na wylanie gorzkich żalów na blogu, bo właśnie to piąty dzień jest moim problemem. Przy okazji odkurzymy kolejny zakątek mojej karty i tym razem wyciągniemy na światło dzienne zdjęcia pajączka uwiecznionego w swoim środowisku naturalnym. Nie jestem do końca pewna, dlaczego weszłam w jego posiadanie, ale razem z moim ówczesnym marzeniem, kotkiem #848 dostałam go od koleżanki w - zdaje się - 2010 roku. Właśnie ogarnęłam, że #134 jest pomalowany identycznie jak pers #207. Woah.

Wracając do tematu i ujmując wszystko w wielkim skrócie, 5 lat temu napisał do mnie gość z równoległej klasy gimnazjum. Mojemu introwertycznemu dystansowi od razu zapaliła się czerwona lampka i przez jakiś czas myślałam, że sobie ze mnie żartuje. Kto zaczyna nowe znajomości ot tak pisząc do kogoś? Na pewno nie byłabym to ja. Był 2016 rok, całkiem dobrze nam się pisało. Wszystko wyglądało normalnie do czasu, gdy rozeszliśmy się do szkół średnich. Mogłybyście sobie po prostu odpalić dowolny artykuł traktujący o toksycznych przyjaźniach. Okazało się, że mam do czynienia z akademickim przykładem takiego człowieka.

Przede wszystkim taka osoba jest całkowicie nieprzewidywalna. Nigdy nie masz pewności jak zareaguje na  cokolwiek jej powiesz. Przygotuj się na to, że jednak wszystko co robisz, zostanie skomentowane po prostu jako idiotyczne. Nazwać cię frajerem, bo zdecydowałaś się zrobić sesję za darmo? Nie ma problemu. Grasz w zespole? Serio? Taki toksyczny delikwent pozbawi cię reszty energii, bo przecież mógłby godzinami pisać z tobą, ale najchętniej o swoich prawdziwych i wyimaginowanych problemach. Co najzabawniejsze, wręcz w niezdrowy sposób ma problem z wszelaką absencją na mediach społecznościowych. Mówię tu górnolotnymi wyrażeniami, ale wierzcie mi, że tamten człowiek po takie nie sięga.

Wystarczyło wyłączyć pzed północą internet w telefonie, usiąść wygodnie w fotelu i po całym dniu pograć sobie w GTA V, żeby rano zobaczyć nieodebrane połączenie na messengerze, a niżej piękne określenie skierowane w moją stronę. W tym miejscu ta czerwona kreska została przekroczona. Na szczęście gracze Grant Theft Auto nie ucieleśniają artykułów na ich temat, a jeden nawet nazywa siebie hippie, dlatego na tamten moment postanowiłam po prostu nie reagować. Nie miałam zresztą czasu, bo cały dzień robiłam koleżance sesję cosplay, a potem nie mogłam domyć butów z błota. Jak się okazało, czekało mnie kilkanaście wiadomości wysyłanych mniej więcej w godzinnych odstępach. Większość z nich, oprócz polubień i oków, było o nieznanej już treści, bo użytkownik cofnął wysłanie wiadomości.

I jak się okazało, nie mogłam już na nie odpowiedzieć. Zablokował mnie albo po raz setny usunął konto, żeby zniknąć na kilka miesięcy bez słowa lub zrobić nowe w ciągu pięciu minut. Poczułam ulgę. Jak możecie się domyślać, nie trwało to długo. Losujemy opcję 2B, moje drogie. Dziewczyny nie zdążyły jeszcze rozejść się do domów po sesji, a już na fb wyskoczyło mi zaproszenie.

Bez większego namysłu uznałam, że zacznę go ignorować. Podejmowałam już próby poważnej dyskusji. Bez skutku. Raz, gdy napisałam mu co powinno zmienić się w jego zachowaniu, skończyło się dwoma miesiącami milczenia tylko po to, żeby potem dobijać się do mnie przez naszą wspólną znajomą z przeprosinami. Kilka dni i powrót do tego samego. Świat nie jest dla neurotyków. Zasada numero uno:

Jedynym racjonalnym sposobem na wyjściem z takiego bagna jest zakończenie znajomości bez słowa. Jak oderwanie plastra. Tylko wiecie, są takie plastry na mocnym kleju. Mój odkleja się od pięciu dni i boli. Potrafię dostawać telefony o północy, nie wspominając o wszystkich smsach, wiadomościach i nieodebranych połączeniach na messengerze. Wcale nie jest lepiej. Wczoraj pod moim publicznym postem na fb w komentarzu oznaczył mój profil, żebym zwróciła na niego uwagę. Podłamało mnie wtedy trochę, bo sytuacja zaczęła robić się chora, a de facto zostawiłam go bez słowa. Staram się jak mogę jednak podchodzić do tego na chłodno, bo porównując ile pozytywnych wspomnień przyniosła mi ta relacja z tymi złośliwościami, powinnam podjąć tę decyzję wcześniej.

Wczoraj naprawdę potrzebowałam ochłonąć, dlatego wylogowałam się ze świata na jeden dzień i dzięki temu dziś wstałam z trochę innym podejściem. Oczywiście po odpaleniu telefonu zastałam kolejne próby dobicia się do mnie - tym razem przez znajomą - ale nadal trzymam się swojej decyzji. Trzymajcie za mnie kciuki i napiszcie, czy miałyście do czynienia z toksycznymi przyjaciółmi. Osoby, które dotrwały do tego miejsca, serdecznie pozdrawiam i proszę o wrzucenie emoji ośmiorniczki w komentarzu. Bardzo fajnie będzie mi się dowiedzieć, czy taki post na wpół o zagadnieniach psychologicznych, na wpół o moich własnych przeżyciach was zainteresował. 

Hippie